Sampai Lebam beb Tangan Aku

Posted: by ModulaOblongata in

Aku termenung malam tu. Aku fikir. Berapa lama lagi aku kena tanggung. Sambil Winston kat tangan. Lepas bangun aku duduk. Lepas tu baring. Sambil bercakap dengan seseorang. Dia pening. Nak pergi ke taknak. Dia tanya aku. Aku tak tahu. Buntu. Macam macam yang ada dalam kepala aku. Light lagi Winston. Hembus merata rata. Puas. Masih lagi fikir. Seperti tidak mampu memutuskan apa yang dibincangkan. Aku cuma mampu bagi yang terbaik untuk dia. Walau aku rasa tidak terlalu baik untuk aku. Tapi itulah yang dipanggil pengorbanan. Kalau lembu kena korban. Dapat pahala. Kalau kita korbankan sesuatu yang baik pun dapat pahala. Tapi kalau kita kena korban. Ha, jawab la sendiri. Maka, dia ambil keputusan untuk pergi. Meleraikan sesuatu yang kurang pasti antara mereka. Dengan harapan mereka dapat selesaikan.

Tapi satu yang aku benci dengan perangai aku. Tak sabar. Kalau boleh masa tu jugak aku nak tahu keputusan sebenar. Padahal dia pun tak tau nak jawab apa. Payah kan? Memang payah. Jiwa kacau.

Pagi keesokan hari, aku dapat sms. "Awak, kte dalam bas nak pegi kl". Apa yang aku rasa masa tu. Lega. Sebab? Ada la. Hehe. Hari tu aku punya la takut. Mana la tau kot jadi apa apa. Aku ni cepat risau sikit. Payah. Takut orang rimas. Dalam hati aku cakap, "take your time". Ayat penyedap hati. Tunggu je la syafiq. Masa tu apa punya jenis syaitan nir rajim masuk kat badan aku. Aku pun tak tau.

Aku planning hari tu aku nak balik awal. Tak kira la aku bagi alasan apa pun. Janji aku dapat keluar awal. Aku nak hantar dia balik ke Arctic Kluang Monkey. Tepat jam 4 petang. Aku hantar sepucuk sistem pesanan ringkas, tanya dia ada kat mana. Dia balas, Titiwangsa. Masa tu aku nak gerak pergi ke The Hill of Jalil. Sebab dah bercadang jumpa kat sana. Hujan + Sandwish (Bak kata Junaidi Jammed = Sandwish). Sejam jugak la aku layan sandwish tu. Sampai la aku kat The Hill of Jalil. Semakin dekat aku rasa dengan keputusan yang harus aku terima walau apa sekalipun yang keluar dari mulut dia. Bak kata Bob Marley, "everything gonna be alright". Masih dalam keadaan separa sedar. Betul ke ni? Ke tak betul. Lama jugak aku ambil masa untuk betulkan kepala hotak aku. Muka pun masa tu macam tak betul. Puzzle. Akhirnya aku sedar, senyum terpancar di muka aku. Aku tak tahu nak cakap apa masa tu. Happy la sangat. Macam dunia ni mak bapak aku punya. Senyum je. Dalam perjalanan kami penuh dengan senyuman dan gurau senda. Hehe.

Buat pertama kalinya, kami berpeluang untuk menikmati perjalan yang agak seronok. Walaupun jauh, tapi aku rasa dekat je Artic Kluang Monkey tu. Makin dekat dengan Ayer Hitam, masing masing macam dah tak betul. Bawak kereta pun dah masuk lane orang bawak kereta 40km/j. Orang cakap, kalau bawak kereta macam tu, orang bercinta je. Tapi memang betul pun. Lori satu tan buruk tu pun potong kitorang.

Sampai jugak di Bandar Kluang. Lepas hantar, aku terus balik ke Segamat. Balik ke rumah Ibunda tersayang.

Settle!